This fine art will keep on moving some people's minds as it has done for ages... Thinking way back in time we
find the Greek and Roman classics who have inspired poets during the Renasence. Viewing poetry's development since then I
imagine eternity - in relation to artistic inspiration - being a space of time divided in four seasons, just like any
year of our lives. In my own words I would say:
zomer...
juli wakkert wereldhoeken
lengten, luwten
een verstilde waard:
paarse akkers vol alruin
in rechte rijen - toverijen -
aardgeur, bijenzang
en lang...
lang voor infiniteit haar
wasdom zomer verklaart, baart
ze wezens die hun sporen rond-
leggen door de tuin des levens -
zij geven stem aan jonge mezen
oude wilgen, kinderen die vissen
in een witbewolkte vaart -
de kleigrond rijpt van binnenuit
een scheve torenklok luidt lof
op halve uren en het duren van
vergetelheid glijdt zachtjes
over paarse akkers
naar een najaars-
nacht...
herfst...
-nacht-
nacht dimt het buitenlied
tot verre orgeltonen in
een vaag
register - laag en langzaam
-
langzaam...
nu de mist erboven schimt
met iemands traag
verdampte naam
als dorre bladskeletjes
sneeuwen jaren uit gerezen
tijd
verwezen dorpen staren weldra
in
het afgeworpen kleed van
hun abelen
en geen ziel weet wie een
volgende
bevatting zal verdelen onder
mens en dier
hier, in het schier-
gebied der eeuwen slapen
zaden
aan de grens van albewustzijn
en rivieren worden gaande-
weg de aderen
van
winterlanden...
winter...
winterlanden...
irreële fresco's op de wanden
van de morgen - Morgen heet
de vrouw wier glazen schoot
seizoenen draagt -
ademloos verborgen
in de glooiing tussen
zwangerschap en dood
zij vraagt zich generlei verklaring
en het eeuwig essentiële rijpt
zo haastig met haar ijl-
bestorven hagen dat de
dageraad niet langer
gissen wil:
waar wacht april
waar weifelen narcissen
welke oerwens wekt geboorte
van herhaling uit haar metafoor?
hoor...
hoor hoe
latente melodieën
talen naar een nieuwe lente...
lente...
lente...
en te edeler bestemming
zingt geen vogel in de schemer
laat geen wagenwiel een karrenspoor
ontspringt geen bron
nog heeft zich tijd niet opgeheven
zie - seconden beven - beven
onder stargeschrokken water
brokken oorlogspuin, verschreven leed
Aurora heet de vrouw die
rozenvingerig vulkanen aanstreelt
zonnestralen, kinderlachjes
liefdes - alles tussen zijn & schijn -
en op een schoolplein
speelt een kleuter met z'n
kleine schaduw - elders vindt
men lijkjes in een massagraf -
nog heeft zich tijd niet opgeheven
kijk, daar loopt een heester uit
een engel langs, een ogenblik
van toekomst over -
Maybe, just maybe, poetry takes its rise within this eternal flow of seconds, minutes, hours, days, years and
ages, this river of dreams, inspiration & transience, which still seems to strike root into existence...
Drs. Rikki
